„Wiele razy zaczynałam pisać tę opowieść, jednak ciągle miałam wrażenie, że nacisk położony jest nie tam gdzie tego naprawdę chciałam. Opisywałam trudne początki, na które nie byłam ani g o t o w a, ani c h ę t n a, ale za chwilę kasowałam. Pisałam o swoim rozczarowaniu i przytłoczeniu psimi problemami, ale to nadal nie było to. W swoim wielkim skupieniu na JA zupełnie zapomniałam o (nie)małej bohaterce, która pokonała naprawdę długą i stromą drogę by być częścią tego niezrozumiałego ludzkiego świata. Zapomniałam też na chwilę o tej wspaniałej idei, która przyświeca adopcji – budowaniu zaufania do siebie i świata, pokazania tej lepszej części życia.

N a s z a historia zaczęła się dosyć „survivalowo”, ale nareszcie dotarłyśmy do psioludzkiej cywilizacji (albo zaprawiłyśmy się już w bojach i kłody nam niestraszne). Poznani ludzi często nie chcą uwierzyć, że borykałyśmy się z wieloma problemami, ale to znak, że figowe postępy są znaczne. Wychowanie psa (nie tylko z adopcji!), szczególnie wykazującego pewne „niedoskonałości” to duże wyzwanie, ale i… duże sukcesy. To wiele małych i większych rozczarowań, ale również wiele małych i większych (a czasem olbrzymich) satysfakcji.

Przez wspólne 18 miesięcy Figa niesamowicie rozwinęła skrzydła. Z psa, który nie radził sobie z żadnymi emocjami, mam psa, który potrafi m.in. odpoczywać, wycofać się lub zignorować otoczenie. Z psa bojącego się zamkniętych pomieszczeń, mam psa, który swobodnie zostaje sam w domu. Z psa wstającego bladym świtem, mam psa, który „na luzaku” potrafi czekać na spacer kilka godzin. Z psa… Sukcesów Figi mogłabym wymieniać jeszcze wiele – na jedne czekałam kilka miesięcy, na inne nawet 15. Na niektóre, nie ukrywam, czekam nadal :). Ale wiem, że przyjdą, bo nasza regularna, cierpliwa praca wielokrotnie przynosiła efekty. Intrygujące efekty. Myślę więc, że trzeba mądrze próbować i dać szansę – nie tylko temu żywemu stworzeniu, które musi się Ciebie nauczyć, ale i wspólnej relacji, którą często buduje się wielomiesięczną pracą, także nad sobą (sic!). Nie zawsze jest gładko, są łzy, a czasem i wyrzeczenia, ale konsekwencja, wyrozumiałość i czas przynoszą cenne rezultaty.

Wspólnie z Figą tworzymy bardzo niezgrabny i mocno nieidealny team – i tak już zostanie, bo takie właśnie jesteśmy: emocjonalne do granic możliwości i wrażliwe na otaczający nas świat. W gorszych chwilach zawsze podtrzymuje mnie jednak ta szlachetna adopcyjna idea, którą jest nadanie danemu istnieniu radości i sensu. Owszem, brzmi to i patetycznie i wyświechtanie, ale to ta myśl odpędzała nawracający pomysł o poddaniu się i zadzwonieniu do fundacji skąd wzięłam tę rudę kulę.

Jeśli więc jesteś gotowy (na dobre i na złe) na życie z często nieidealnym, ale paradoksalnie wspaniałym pieskiem, to zapraszam do psiego outletu :).”

Daria Włodek