Jesień 2005 roku.
„Byliśmy wówczas w trakcie budowy domu. Po pracy mąż poinformował mnie o niespodziance, którą ma dla mnie w ogrodzie. Widok był niesamowity, dwie kulki jedna biała druga czarna leżały na pomarańczowym kocyku na trawie. Od razu się w nich zakochałam.
A tak to się zaczęło:
Mąż po pracy udał się na zakupy pod Halę Targową. Zauważył staruszkę z pieskami w pudełku. Kobieta nie miała co z nimi zrobić i czekała bidulka, aż ktoś je przygarnie. Oczywiście mąż nie zastanawiając się długo zabrał je ze sobą. Nazwaliśmy je Mery-czarna, Lusi-biała.
Mieszkając z rodzicami w bloku, od dziecka zawsze mieliśmy przygarnięte pieski. Były to zawsze wierne, kochane kundelki.
Mamy również 2 koty. Kotka Luciola przygarnięta osiem lat temu i Teodor znaleziony w zeszłym roku.Wszystkie nasze domowe zwierzęta żyją w wielkiej przyjaźni i zgodzie. Mery i Lusi są dla nas jak dzieci. Mają już po 15 lat i nie chcę myśleć co będzie jak odejdą. Córka często zadaje mi pytanie: Mamusiu czy Lusi i Mery będą zawsze żyły? – Tak, zawsze – odpowiadam ze łzami w oczach.
Nasze dzieci je uwielbiają. Oczywiście śpią z nami lub z dzieciakami, traktowane są jak księżniczki. Dzięki nim dzieci nauczyły się odpowiedzialności, miłości do zwierząt, a co najważniejsze rozwinęła się u nich niesamowita wrażliwość.
Mery i Lusi towarzyszą nam na każdym kroku, dostarczają nam wiele radości, miłości i przyjaźni. Uważam że wszystkie psy są kochane i piękne, a zwłaszcza te rasy kundel.
Na koniec przytoczę słowa Louisa Sabina – Nie ma znaczenia ile masz pieniędzy, ani ile rzeczy, możesz być biedakiem, ale mając psa jesteś bogaty.
Lusi i Mery są i będą w naszych sercach na zawsze.”

Kasia Głód