Skąd się wzięła Joga?

„Pojawiła się u nas niespodziewanie jak spóźniony prezent. Był grudniowy, zupełnie nieśnieżny dzień – w powietrzu unosił się jeszcze zapach świąt, minionej wigilii i oczekiwania na Nowy Rok. Pogrążona w bezliku pracy, przejadałam makowcem kolejną kawę. Wtedy właśnie usłyszałam szczekanie, zupełnie inne, niż Grozy, Korka czy też psów mieszkających w sąsiedztwie. Był wieczór. Dopiero następnego dnia przekonałam się, że na naszym podwórku zagościła Psina. Taki sobie zwykły, nieduży piesek czarno-podpalany. Zwinięty w ciasny rogalik smacznie drzemał. Szybko okazało się, że Psina ma przyjazne, choć nieufne usposobienie. Zapoznałyśmy się i chyba polubiłyśmy. Kiedy do wieczora piesek nie zniknął z ogródka, zaczęłam się niepokoić. Następnego dnia ruszyłam z akcją poszukiwawczą – celem było odnalezienie właściciela pieska. Zaalarmowałam znajomych, umieściłam post ze zdjęciem na Facebooku, wraz z koleżanką porozwieszałyśmy w Niepołomicach i okolicy informacje o zagubionym piesku poszukującym swojego opiekuna.
Minęło kilka dni, a piesek ciągle koczował na moim podwórku. Sąsiadka przyniosła kocyk, Psina miała też już swoją miskę. Akcja facebookowa przyniosła skutek w postaci kilku deklaracji podarowania pieskowi budy. Jest przecież zima i mrozy mogą w końcu nadejść. Gdyby nie animozje między Psiną a moją suczką Grozą – z pewnością zaprosiłabym przybłędę do domu. Ciągle jednak miałam wrażenie, że to tylko tymczasowa znajomość, właściciel z pewnością się odnajdzie, nie ma potrzeby wkładać w to zbyt wiele emocji, bo potem – kiedy już stęskniony opiekun zabierze Psinę z powrotem do domu – pęknie mi serce.

Pewnego dnia Psiny już nie było. Pomyślałam, że może to pies-wędrownik, a moje podwórko było jedynie przystankiem w jego dalekiej nieznanej mi podróży. Psina zapewne nabrała sił i ruszyła dalej w drogę. Wtedy zobaczyłam ogłoszenie na Facebooku o potrąconym przez samochód piesku poszukującym właściciela. To była Psina z naszego ogródka… Odnalazłam telefon do przychodni weterynaryjnej, gdzie przebywał piesek. Dowiedziałam się o operowanym biodrze, o akcji poszukiwania właściciela. Już wtedy – czując dziwne ukłucie w sercu – zadeklarowałam chęć przygarnięcia Psiny. W końcu – to ona sama mnie znalazła, wybrała nasze podwórko. Nie przejmując się przestrogami mamy, która usiłowała uświadomić trudy opieki nad dodatkowym – trzecim psem (w dodatku kaleką), skontaktowałam się z Urzędem Miasta i Gminy w Niepołomicach, który finansował operację Psiny. Niestety formalności pokrzyżowały mi plany – zgodnie z prawem piesek na dwa tygodnie musiał trafić do schroniska, by ewentualny właściciel miał szansę go odnaleźć…

Czy nie chciałam mieć trzeciego psa? Chciałam i to bardzo! Już od dłuższego czasu rozmyślałam i planowałam – niech to będzie pies, który lubi biegać (bo ja biegam i biegałam też z Grozą, szczególnie często, gdy była młodsza), niech będzie piękny i mądry – najlepiej border collie!
Los chciał inaczej i mam Jogę (bo tak nazwaliśmy Psinę) – mieszańca czarno-podpalanego, kulejącego na jedną łapę, z którym dzień zaczynam nie od biegania, a od serii ćwiczeń rehabilitacyjnych i masaży. Za tydzień wybieram się z nią na bieżnię wodną – ponoć świetnie pomaga na takie kłopoty, jakie ma moja Joga. Trzymajcie kciuki za powrót do pełnej sprawności Psiny-Jogi. Kto wie, może jeszcze kiedyś razem pobiegamy? :)”

Paulina Szelerewicz-Gładysz